“Ik ben er nog nooit binnen geweest! Nog nooit!” Maar na mijn epiphany van een paar maanden eerder, had me voorgenomen snel een afspraak te maken. Op 23 september ben ik er samen met mijn pa naar toe gelopen. Hij als vriend van een loterij – ik als vriend van musea + nog een paar euro.

Ja, ik heb er wel ’n goed gevoel over. We’re in for a treat.

Eenmaal binnen – met een paar rode pantoffels om mijn sneakers gebonden, begint de speurtocht. In elke kamer worden we vergezeld door een stem die uit de luidspreker van mijn telefoon schalt en wat feiten oprakelt. Deze manier van browsen, haalt ons een beetje uit de flow. Want eigenlijk is de minimalistische uitwerking binnen in het huis zo fascinerend dat je helemaal niet afgeleid wílt worden.

Vrij snel valt me wat op aan het materiaalgebruik en de afmetingen. Het lijkt vrij generiek. Multiplex, metalen T-profielen, buizen, plankendragers, houten balken. Alsof je alles zo uit een schap bij een van de betere doe-t-zelf winkels kunt trekken, zolang je het maar aflakt in één van de basiskleuren uit het beperkte palet.

Hierdoor voelt het huis meteen als een uitnodiging. Niet zozeer om in te willen wonen, maar om zelf te gaan ontwerpen. In en om je eigen huis, in een tijd waarin je blij mag zijn dat je nog een huis hebt kunnen kopen – en waar je waarschijnlijk nog lang blijft wonen.  Zou deze plek een vrijbrief kunnen zijn om steeds weer wat te verbeteren? Elk jaar leer je een beetje beter waar je behoeftes liggen en wat de mogelijkheden van het huis kunnen zijn. Soms op grote schaal, een compleet andere keuken of badkamer, soms juist op kleine schaal. Zoals die kleine nis naast de trap…

Ondanks dat veel van de oorspronkelijke inrichting en huisraad is verdwenen in het Rietveld Schröderhuis – het moet natuurlijk wel lekker minimal blijven – valt op dat de ruimtes onderling altijd op een verassende manier met elkaar verbonden zijn. Soms subtiel, zoals de plafondlamp in de hal beneden die door de spiegeling van een raampje geprojecteerd wordt in de ruimte ernaast – of hoe het lichte kleurvlak op het plafond in de aangrenzende ruimte gereflecteerd wordt en de suggestie wekt dat ook daar het plafond in twee vlakken is geschilderd. Soms echt spectaculair: zoals de raampartij op de 1e het groen van buiten naar binnen trekt en het daardoor niet alleen onderdeel wordt van de totale zwart/wit/RGB compositie, maar vooral het oergevoel opwekt dat wij mensen ons moeten omringen met natuur voor een rustig, gezond en gelukkig te leven. En juist in het contrast met de natuur wordt de kracht van het minimale simpelweg weldadig. Dit kan gewoon in de stad!

We stonden weer buiten voor we er erg in hadden. Vol verbazing, elke paar minuten popte er wel weer een nieuwe vraag in me naar boven. Ik ga nog maar eens terug. Misschien mag ik wel n keer voor of na sluitingstijd wat extra tijd nemen. Of we boeken een flink tijdsslot met een groep… Who’s in?!